W dniu 11 marca 2020 roku Sąd Okręgowy w Warszawie (SSO Paweł Duda, XXV C 1254/17) uznał umowę kredytu indeksowanego byłego Polbanku za nieważną w ramach roszczenia o ustalenie. Sprawę prowadziła mec. Barbara Garlacz

Ten wyrok szczególnie nas cieszy, gdyż po pierwsze jest to kolejny nasz wyrok od sądu, który jeszcze kilka miesięcy temu uznawał, że umowa kredytu w PLN ze stawką LIBOR może się ostać. Ten wyrok szczególnie cieszy, bo sad oparł się nie o klauzule abuzywne ale o to, że umowa w której wierzyciel może samodzielnie wyznaczać świadczenie dłużnika jest po prostu sprzeczna z zasadą swobody umów. A my podnosimy to od 6 lat!

Klauzula indeksacyjna i odesłania do tabel kursowych były blankietowe bez określenia zasad ustalania kursów. To powodowało konieczność ich pominięcia w umowie na podstawie art. 58 par. 1 k.c. a umowa bez tych postanowień nie zostałaby zawarta. Zatem na podstawie art. 58 par. 3 k.c. należy stwierdzić jej nieważność.

Sąd oddalił roszczenie o zapłatę w PLN i CHF, bo klient nie spłacił całego kapitału. Sąd jednak wskazał, że znane mu są rozbieżności w orzecznictwie co do teorii salda i teorii dwóch kondykcji i póki Sąd Najwyższych ich nie przesądzi (a pytanie w tym przedmiocie trafiło do SN) to sąd ma swój pogląd oparty o teorię salda. Sąd uważa, że świadczenie nienależne jest jedną z form bezpodstawnego wzbogacenia. I z tym poglądem się nie zgadzamy. Znacie nas: walczymy i idziemy po wszystko (The Winner Takes It All). Dlatego złożymy apelację co do roszczenia o zapłatę. Jest bardzo dobrze a może być wspaniale….

Barbara Garlacz – radca prawny